Dystraktory - czym są i jak sobie z nimi radzić

Telepraca jest formą pracy, która zakłada zdyscyplinowanie i dobrą samoorganizację jednostki. Jednak nawet osoby świetnie zarządzające swoim czasem uskarżają się niekiedy na czynniki rozpraszające, które wybijają z rytmu pracy i wprowadzają do niej chaos. Takie właśnie czynniki nazywane są dystraktorami i o ile często można się wyzbyć dystraktorów atakujących z zewnątrz, to te działające „od środka” bywają znacznie trudniejsze do pokonania.

Dystraktory zewnętrzne i wewnętrzne

Zewnętrzne dystraktory to te elementy naszego otoczenia, które rozpraszają nas przy wykonywaniu danej czynności. Mogą to być uciążliwe bodźce dźwiękowe, takie jak hałas z ulicy dobiegający zza okna, dźwięk telewizora, czy cieknący kran. Również dystraktory wizualne mogą przeszkadzać w skupianiu się: np. mrugająca lampa nad stanowiskiem pracy lub jasno świecąca dioda komputera w zasięgu wzroku. Także osoby w naszym towarzystwie bywają dystraktorami – jeśli np. często wybijają nas z rytmu rozmową i pytaniami.

Do wewnętrznych dystraktorów zaliczamy cechy charakteru, kondycję psychiczną lub przyzwyczajenia uniemożliwiające lub utrudniające skupienie się. Należy tu głównie wymienić pedantyzm, który często odciąga nas od wyznaczonych celów, każąc dopracowywać do perfekcji mało istotne drobiazgi. Równie uciążliwe bywają: brak wyćwiczonej zdolności skupiania się, nerwowość i impulsywność, natrętne myśli i zmęczenie.

Jak sobie radzić z dystraktorami?

Radzenie sobie z dystraktorami nie jest łatwe. Najpierw należy ustalić ich źródło, a następnie zmotywować się do wdrożenia działań prowadzących do ich wyeliminowania. Sprawa ma się prościej jeśli mówimy o dystraktorach zewnętrznych: mrugającą żarówkę można wymienić, a od przeszkadzających dźwięków odciąć się np. zakładając stopery.

Poniżej kilka wskazówek jak ograniczać wpływ dystraktorów wewnętrznych na pracę:

1. Myślenie o konsekwencjach wykonania zadania – zarówno pozytywnych jak i negatywnych. Niekiedy myślenie o skutkach działań motywuje do pracy

2. Wyznaczanie sobie drobnych nagród za wykonanie każdego zadania (np. skończyłam pisać artykuł, więc mogę zrobić sobie kawę)

3. Zadanie sobie pytania odnoszącego się do wykonywanego zdania: „W jaki sposób mogę najlepiej wykorzystać swój czas właśnie teraz?”

4. Poszukanie czegoś nowego, interesującego i rozwijającego w dotychczasowych obowiązkach

5. Wizualizacja zadania (np. pomyślenie o nim jak o torcie jedzonym łyżeczką – nie sposób go zjeść na jeden raz, więc należy go podzielić na mniejsze kawałki – praca z przerwami co 15-20 min)

6. Rozpoczęcie pracy z postanowieniem, że zajmie tylko 10 minut (to małe psychologiczne oszustwo: zazwyczaj jeśli zadanie trwa dłużej koniec to skończymy nie po ustalonym czasie a dopiero w momencie, gdy się zniechęcimy).

źródło: Konieczna J., Poradź sobie z dystraktorami.
http://zarzadzanie-czasem.com/zlodzieje-czasu/poradz-sobie-z-dystraktorami.html
dostęp: 30.11.2012